Συμβασιούχοι – αναπληρωτές: Ξανά στην ανεργία – ξανά στην ομηρία
Μόνος δρόμος το δυνάμωμα του αγώνα για σταθερή, μόνιμη και πλήρη δουλειά με δικαιώματα
Το χολιγουντιανό κυβερνητικό θέαμα της υποτιθέμενης «εξόδου από τα μνημόνια» και του «τέλους της λιτότητας» βρίσκει εμάς τους συμβασιούχους εκπαιδευτικούς στη γνωστή φρίκη. Ξανά στην ανεργία, ξανά στην ομηρία, ξανά στην αναμονή. Να κοιτάμε πάλι πίνακες, να ακούμε για διορισμούς, να ξαναζούμε τη γνωστή πολυετή κοροϊδία. Οι κινητοποιήσεις που έγιναν το Μάρτη αποτέλεσαν ένα μικρό βήμα του κινήματος των εκπαιδευτικών, που ήταν μεν σημαντικό, αλλά πνίγηκε από τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις και όλη την εκστρατεία αποκλιμάκωσης των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών.
Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για διορισμούς στην εκπαίδευση γίνονται σε προεκλογικό πεδίο και απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Ακόμα και αν γίνουν κάποιοι λίγοι μόνιμοι διορισμοί, αυτοί θα «ανταλλαγούν» με πολλαπλάσιες μειώσεις προσλήψεων αναπληρωτών. Και αυτό για τον απλό λόγο ότι δεν έχει αναπτυχθεί ακόμα κανένα ισχυρό κίνημα που να απαιτήσει και, με τη δυναμική του, να επιβάλει –ως νίκη του κινήματος- μόνιμους μαζικούς διορισμούς.
Θα αρχίσουν ξανά και οι γνωστές συζητήσεις για τα «κριτήρια διορισμών» που πιο πραγματικά θα λέγονταν «κριτήρια απολύσεων». Στόχος της συζήτησης αυτής είναι να σπάσει στη γέννησή του οποιαδήποτε αγωνιστική προσπάθεια διεκδίκησης μόνιμης δουλειάς, ποντάροντας στο αλληλοφάγωμα ομάδων και ειδικοτήτων πάνω στην απάνθρωπη λογική «ο θάνατός σου – η ζωή μου». Θα αρχίσουν και οι γνωστές συνταγές «ανακούφισης» για «εκπτώσεις στα εισιτήρια», για «επιδόματα ενοικίου» κοκ.
Στόχος του υπουργείου και του συστήματος συνολικά αλλά και των συνδικαλιστικών ηγεσιών είναι να απομακρύνουν και τελικά να συντρίψουν οποιοδήποτε όνειρο για πλήρη και μόνιμη δουλειά. Να πείσουν ότι έχει παρέλθει η εποχή της μόνιμης δουλειάς με τον ίδιο τρόπο που θέλουν να πείσουν ότι έχει παρέλθει η εποχή των συντάξεων, της δωρεάν περίθαλψης, των εργασιακών δικαιωμάτων συνολικά. Η στρατηγική αυτή επιδίωξη συνδέεται με τη συνολική ρεβάνς που θέλει να πάρει το κεφάλαιο από τον κόσμο της εργασίας. Το σύστημα όμως δεν αναιρεί ΟΛΑ τα βασικά δικαιώματα «επειδή λείπουν τα χρήματα» ή «επειδή υπάρχει χρέος». Τα αναιρεί επειδή ΜΠΟΡΕΙ να ΤΑ ΑΝΑΙΡΕΣΕΙ, επειδή δηλαδή η αποσυγκρότηση του κινήματος και η μακρόχρονη διάλυσή του δυσκολεύει το πιο μαχητικό, μαζικό και αποφασιστικό ξεδίπλωμα των αγώνων. Τα αναιρεί επειδή μπορεί να τα αναιρέσει με την ίδια ακριβώς λογική που, ΑΛΛΟΤΕ, τα παραχώρησε γιατί ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΕ να τα παραχωρήσει.
ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ για μας είναι η ανάγκη συγκρότησης του σπουδαίου αγώνα για μόνιμους διορισμούς στην εκπαίδευση και για μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων (αναπληρωτών). Ο αγώνας αυτός δεν μπορεί να δοθεί με «πειστικά επιχειρήματα» στον αντίπαλο, ούτε με ημερίδες, ούτε με «διαλόγους» με τους σφαγείς των δικαιωμάτων μας, ούτε με πολυδιάσπαση (παραταξιακή, ειδικοτήτων), ούτε με «λογιστικό» υπολογισμό του «πόσοι και με ποια κριτήρια είναι σωστό να διοριστούν», ούτε με αυταπάτες για εύκολες νίκες που θα προκύψουν μέσα από κόλπα και βερμπαλισμούς.
Μπορεί να δοθεί με τη συνείδηση της πολιτικής που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, με την αναγνώριση των φανερών εχθρών και των ψεύτικων φίλων, με το ρεαλισμό του ρόλου που παίζουν οι αστικές και ρεφορμιστικές ηγεσίες. Με συνείδηση του τι παλεύουμε της σημασίας, των δυσκολιών αλλά και των δυνατοτήτων. Με συγκέντρωση δυνάμεων, με λογική κλιμάκωσης και ενιαίου αγώνα όλων –συμβασιούχων και μόνιμων.
Η επόμενη σχολική χρονιά θα είναι χρονιά κλιμάκωσης της επίθεσης στα δικαιώματα μόνιμων και αναπληρωτών. Χρονιά παράτασης της αδιοριστίας, των προσβολών και της ταλαιπωρίας μας. Μοναδικός μας δρόμος η συγκρότηση του αγώνα για:
Μόνιμη σταθερή δουλειά για όλους, μαζικοί μόνιμοι διορισμοί, ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΩΝ μέσα κι έξω από την εκπαίδευση.
Συμβασιούχοι στην εκπαίδευση που συμμετέχουμε στις
