ΑΓΩΓΗ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΡΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΓΟΝΕΩΝ ΒΑΘΕΩΣ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΩΓΗ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΡΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΓΟΝΕΩΝ ΒΑΘΕΩΣ

Η σχολική χρονιά που κλείνει σε λίγες ημέρες είχε ως κύρια χαρακτηριστικά την ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα μας από τη μία και απ’ την άλλη την πλήρη αδράνεια εκ μέρους σωματείων και ομοσπονδιών. Η ψήφιση του προσοντολόγιου για τους διορισμούς, ο συνεχής εκφοβισμός των εκπαιδευτικών μέσα από την αξιολόγηση και φυσικά η ένταση και ο διχασμός ανάμεσα σε γονείς και εκπαιδευτικούς, όσον αφορά στο ζήτημα της ένταξης των προσφυγόπουλων, δεν απαντήθηκαν ποτέ όπως θα έπρεπε μέσα από την συστράτευση των συνάδελφων, την αλληλεγγύη και τον αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας.

Αυτό είχε σαν φυσική συνέπεια την ένταση της τρομοκρατίας, με τελευταίο περιστατικό, την κατάθεση αγωγής από τον Σύλλογο Γονέων Βαθέως σε βάρος αναπληρώτριας συναδέλφισσας, επειδή τόλμησε να υπερασπιστεί το αυτονόητο, το δικαίωμα όλων των παιδιών, προσφύγων, ντόπιων και μεταναστών να βρίσκονται στο σχολείο. Συγκεκριμένα μάλιστα, ο Σύλλογος Γονέων διεκδικεί 50.000 ευρώ από την συναδέλφισσα (η οποία 21 του μήνα απολύεται, όπως όλοι οι αναπληρωτές!) ως αποζημίωση γιατί… τους τάραξε!

Οι ευθύνες για την πολύ αρνητική αυτή εξέλιξη βαραίνουν διάφορες κατευθύνσεις. Βαραίνουν την διεύθυνση του σχολείου που άφησε ανυπεράσπιστη την συναδέλφισσα ενώπιον των γονέων, οι οποίοι παραβρέθηκαν στο σχολείο προκειμένου να ρωτήσουν τον διευθυντή του, αν η συναδέλφισσα είχε την άδειά του(!) για να κάνει συζήτηση με αντιρατσιστικό περιεχόμενο στους μαθητές της τάξης! Βαραίνουν τον πρόεδρο του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Σάμου  και εκπρόσωπο της Ενωτικής Κίνησης, που καλέστηκε από το σχολείο ως πρόεδρος του σωματείου και αποφάσισε να μην ενημερώσει τον Σύλλογο και τους συναδέλφους ούτε να δημοσιεύσει κάποια απόφαση υπεράσπισης της συναδέλφισσας. Η κύρια, όμως, πολιτική ευθύνη των μαύρων εξελίξεων βαραίνει την κυβερνητική πολιτική. Μια πολιτική επίθεσης και τρομοκράτησης των εργαζομένων και προώθησης των διαφόρων ρατσιστικών, αντιδραστικών κύκλων. Θυμόμαστε όλοι καλά πόσο πάσχισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να παίξει τον ρόλο του υπερασπιστή των προσφύγων (την στιγμή που έχει συμβάλει στους πολέμους που δημιούργησαν τους πρόσφυγες, στο στοίβαγμα τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και στη διαβίωση τους  σε άθλιες συνθήκες) και να ρίξει τις ευθύνες από τη μια στους γονείς που δεν θέλουν την ένταξη των προσφυγόπουλων και από την άλλη στους εκπαιδευτικούς που οφείλουν να εξομαλύνουν την ένταση με τους γονείς, όπως έχει αναφέρει σε συνέντευξή του κι ο Γαβρόγλου.

Η χρησιμοποίηση των δικαστικών μέσων, στην προσπάθεια φίμωσης των εκπαιδευτικών, δεν είναι κάτι καινούργιο, ειδικά για το νησί μας, όπου υπάρχει και καταδικαστική απόφαση δικαστηρίου, σε παλαιότερο περιστατικό σε βάρος συναδέλφου-συνδικαλιστή, που κατήγγειλε ομιλία με φιλοχουντικό περιεχόμενο. Αποτελεί δείγμα της εποχής και του μαύρου συσχετισμού για τους λαούς η προώθηση της λογικής των δικαστικών … λύσεων είτε ως μέσο διεκδίκησης, όπως στην περίπτωση των διορισμών και των αναδρομικών είτε ως μέσο φίμωσης όποιας φωνής αντιστέκεται. Θέλουν να μας πείσουν ότι είμαστε μόνοι και αδύναμοι. Ότι η συγκρότηση αγώνων αντίστασης και διεκδίκησης και οι νίκες των εργαζομένων ανήκουν στο μακρινό παρελθόν. Να απαντήσουμε με τα μόνα όπλα που έχουμε: την αλληλεγγύη, την οργάνωση και τη συλλογικότητα.

Ø  Να αποσυρθεί άμεσα η αγωγή εις βάρος της συναδέλφισσας και να παρθούν πανελλαδικά αποφάσεις για την υπεράσπιση της.

Ø  Να συγκροτήσουμε ισχυρό κίνημα απέναντι σε κάθε απειλή για τους λαούς. Απέναντι στην τρομοκρατία, την χειραγώγηση, την εξαθλίωση των εργαζομένων και τους πολέμους που διεξάγουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε όλο τον πλανήτη.

                                                                                                                                                17/6/2019

Διάβασέ το »

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΣΤΑ ΠΡΑΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ!

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΣΤΑ ΠΡΑΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ:  Η ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ “ΝΙΚΕΣ” ΤΗΣ ΟΛΜΕ

Πρόσφατα, με ανακοίνωσή της, η ΟΛΜΕ έστειλε έγγραφο που ενημερώνει πανηγυρικά τους συναδέλφους για την “κατάκτηση” εισόδου των εκπαιδευτικών στα πρατήρια των αξιωματικών. Το έγγραφο αυτό αποτελεί συνέχεια της έγκρισης που δόθηκε γι αυτό από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Σύμφωνα με την ΟΛΜΕ, του “προνομίου” αυτού απολαμβάνουν μόνο τα μέλη τους, δηλαδή όσοι είναι οικονομικά τακτοποιημένοι!

Στα παραπάνω νομίζουμε ότι υπάρχει μία πολιτική πλευρά και μία συνδικαλιστική. Όσον αφορά στο πολιτικό ζήτημα: Σε μία εποχή έντασης της επίθεσης στα δικαιώματά μας, με τις μειώσεις στους μισθούς, το ασφαλιστικό, το προσοντολόγιο και τις απολύσεις των αναπληρωτών, την αξιολογική περικύκλωση και το νέο λύκειο, την ανυπαρξία αγώνων και την έλλειψη διεκδικήσεων, μας προβάλλουν ως “νίκη” τη δυνατότητα να αγοράζουμε πιο οικονομικά ορισμένα προϊόντα. Ιδιαίτερα επικίνδυνη (και θυμίζει τις εποχές «δάσκαλος-παπάς-αξιωματικός- αστυνομικός») είναι η «ένταξη» του κλάδου σε δομές του «βαθέως κράτους», όπως ήταν είναι και θα είναι ο στρατός.

Αντί να παλεύουμε για μισθούς που καλύπτουν τις πραγματικές μας ανάγκες μας σέρνουν στην “επιδοματική πολιτική”, στη λογική του “από το ολότελα..”, στην εμπέδωση της κυρίαρχης άποψης ότι οι εργαζόμενοι δεν διεκδικούν τα δικαιώματά τους, εφόσον το κράτος “δεν έχει” αλλά παίρνουν ότι ψίχουλα τους δίνουν, στην προκειμένη περίπτωση, “φθηνότερο ρύζι, καφέ, γάλα κλπ”. Επίσης μας δημιουργούν την ψευδαίσθηση της ένταξης μας σε έναν κλάδο “προνομιούχων” εργαζομένων, την ίδια στιγμή που γερνάμε μέσα στα σχολεία είτε ως μόνιμοι είτε ως αναπληρωτές, που είμαστε στο ταμείο ανεργίας κάθε καλοκαίρι πολλοί από εμάς κοκ.

Σε αυτή την εξέλιξη όμως χείριστη εντύπωση και βαθύτατο προβληματισμό και αγανάκτηση αποτελεί η στάση της ΟΛΜΕ. Μέσα από μια λογική συναλλαγής και συνδιαχείρισης με το κράτος προβάλλει και επιβάλλει ότι η εν λόγω «κατάκτηση» θα αφορά μόνο τα μέλη της και όχι το σύνολο των συναδέλφων. Πρωτόγνωρα ήθη! Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι η είσοδος στα πρατήρια αποτελεί μια παροχή του κράτους προς τους εργαζόμενους από πού προκύπτει ότι το συνδικάτο θα επιλέξει ποιους θα αφορά το μέτρο και όχι το σύνολο των εργαζόμενων; Από πότε οι διεκδικήσεις των εργαζομένων δεν αφορούν το σύνολο;

Τέτοιες λογικές  προωθούν τον «υποχρεωτικό, πελατειακό» συνδικαλισμό, με ανταλλάγματα, ανάγουν το συνδικάτο σε συνομιλητή, συνδιαχειριστή με το κράτος. Άλλωστε η εν λόγω «κατάκτηση» για την οποία πανηγυρίζει η ΟΛΜΕ, είναι αποπροσανατολιστική γιατί αυτό που απαιτείται είναι η συγκρότηση αγώνων για να διεκδικήσουμε πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς μας και την ικανοποίηση των αιτημάτων αιχμής του κλάδου.

Τα συνδικάτα δεν είναι μηχανισμοί διαμεσολάβησης της κρατικής πολιτικής, και η απαίτηση από την κυβέρνηση να παρέχονται από τις ΕΛΜΕ βεβαιώσεις μέλους πρέπει να καταγγελθεί από αυτά.

Διάβασέ το »

Με αφορμή τα θέματα των πανελλαδικών στο μάθημα της Ελληνικής Γλώσσας

Η προοπτική ανιχνεύεται στη «λάθος» απάντηση - Με αφορμή τα θέματα των πανελλαδικών στο μάθημα της Ελληνικής Γλώσσας

Αναμενόμενα χαρακτηρίστηκαν τα θέματα των Πανελλαδικών Εξετάσεων στο μάθημα της Γλώσσας. Πράγματι, το αρχικό κείμενο, πάνω στο οποίο στηρίχτηκαν οι ερωτήσεις και η Έκθεση, συμπυκνώνει με αριστοτεχνικά λιτό τρόπο, τα «σύγχρονα» επιχειρήματα που χρησιμοποιεί το σύστημα για να υπερασπίσει τον εαυτό του. Επειδή, η κυρίαρχη αστική ιδεολογία είναι η ιδεολογία του σχολείου, τα θέματα χαρακτηρίστηκαν βατά!

Το κείμενο ξεκινάει επιπλήττοντας τους νέους, «οι οποίοι τόσο εύκολα αυταπατώνται κι εξίσου εύκολα απογοητεύονται», που θεωρούν πως η δημοκρατία που βιώνουν είναι απλά «ένα σύνολο διαδικαστικών κανόνων». Πού και γιατί ψάχνετε ιδανικά; Δε βλέπετε αυτά που υπάρχουν; Δεν ξέρετε πως οτιδήποτε χαρακτηρίζει τη δημοκρατία «μας», γεννήθηκε από «τις μεγάλες ιδεολογικές συγκρούσεις που δημιούργησαν αυτούς τους κανόνες; Θέλετε να δοκιμάσουμε να τις απαριθμήσουμε;»

Στην απαρίθμηση που ακολουθεί, αναφέρονται τέσσερα ιδανικά που χτίζουν τη δημοκρατία «μας»: Το ιδανικό της ανοχής, το ιδανικό της μη βίας, το ιδανικό της σταδιακής ανανέωσης της κοινωνίας μέσα από την αντιπαράθεση ιδεών και την αλλαγή της νοοτροπίας και του τρόπου ζωής και το ιδανικό της αδερφότητας!

1.      «Το ιδανικό της ανοχής», το συναντάμε «πρώτο μεταξύ όλων» και βγήκε «μέσα από αιώνες αμείλικτων θρησκευτικών πολέμων…».

Με πόσο απλά λόγια ξορκίζεται το φάντασμα του Κομμουνιστικού Μανιφέστου! Ποιοι ταξικοί πόλεμοι, όλοι θρησκευτικοί ήταν.

Επίσης, «αν σήμερα απειλείται η ειρήνη στον κόσμο, η απειλή προέρχεται για άλλη μια φορά από τον φανατισμό, δηλαδή από την τυφλή πίστη στη δική μας αλήθεια και ότι αυτή μπορεί να επιβληθεί με τη βία…».

Ποιοι ιμπεριαλιστές; Φονιάδες των λαών εγωιστές, που σπέρνετε τον όλεθρο και διαλύετε χώρες και λαούς!

2.      Σε ότι αφορά «το ιδανικό της μη βίας», πρέπει να εμπεδωθεί πως «αυτό που ουσιαστικά διακρίνει μια δημοκρατική εξουσία από μια μη δημοκρατική είναι πως μονάχα στην πρώτη οι πολίτες μπορούν να ξεφορτωθούν τους κυβερνώντες χωρίς αιματοχυσίες».

Δημοκρατία, λοιπόν, είναι η εναλλαγή στην εξουσία με εκλογές. Οι επαναστάσεις απορρίπτονται και κάθε ένοπλη πάλη. Όσοι πήραν τα βουνά και τα όπλα το 1947-49, ήταν εχθροί της δημοκρατίας και γι’ αυτό η ετυμηγορία ήταν «εις θάνατον»! Τι να πούμε για τους «βίαιους» Παλαιστίνιους που λιθοβολούν τους Ισραηλινούς;

Η δημοκρατία θριαμβεύει! Ξεφορτωνόμαστε τους κυβερνώντες χωρίς αιματοχυσίες. Αν πέφτουν, καμιά φορά, βόμβες σε κεφάλια, είναι για να απαλλαγούν οι «πολίτες» από τα «ολοκληρωτικά καθεστώτα». Να θυμηθούμε τους μακαρίτες Μιλόσεβιτς, Σαντάμ, Καντάφι και τους εν ζωή Άσαντ, Μαδούρο και Κιμ Γιονγκ Ουν.

Αυτοί «οι τυπικοί κανόνες της δημοκρατίας, που τόσο συχνά γίνονται αντικείμενο χλευασμού, εισήγαγαν για πρώτη φορά στην ιστορία τρόπους συμβίωσης που είχαν στόχο την επίλυση των κοινωνικών συγκρούσεων χωρίς τη χρήση βίας…».

Ας δούμε πώς αυτό το άριστο σύστημα εφαρμόστηκε στην Ελλάδα. Ξεκινώντας απ’ τον Καραμανλή που τον διαδέχτηκε ο Ράλλης, που τον διαδέχθηκε ο Παπανδρέου, ακολούθησε ο Μητσοτάκης, μετά πάλι ο Παπανδρέου, ήρθε ο Σημίτης που τον διαδέχτηκε ο Καραμανλής (ο ανιψιός), τον Καραμανλή διαδέχτηκε ο Παπανδρέου (υιός), ακολούθησαν Παπαδήμος, Πικραμένος, Βενιζέλος με Σαμαρά, Τσίπρας και ράβει κοστούμι ο Μητσοτάκης (υιός).

Όλα αυτά χωρίς τη χρήση κανενός είδους βίας! Αμφιβάλλει κανείς;

3.      «Το ιδανικό της σταδιακής ανανέωσης της κοινωνίας μέσα από την ελεύθερη αντιπαράθεση των ιδεών και την αλλαγή της νοοτροπίας και του τρόπου ζωής».

Δηλαδή, όλα είναι ιδέες ή πιο λαϊκά, όλα είναι μια ιδέα. Αν θέλουμε να γίνει καλύτερη η κοινωνία, πρέπει να αλλάξουμε μυαλά. Οι φτωχοί πρέπει να σταματήσουν να ζητούν χρήματα και να κόψουν την κραιπάλη. Οι πλούσιοι πρέπει να κόψουν την ελεημοσύνη και να τους δίνουν χρήματα. Λιτός βίος, λογικά επιχειρήματα και περισυλλογή! Σταδιακά, όλα θα αλλάξουν. Ησυχία, τάξη και υπομονή…

«Μόνο η δημοκρατία επιτρέπει τη διαμόρφωση και την εξάπλωση των ειρηνικών επαναστάσεων, όπως συνέβη τις τελευταίες δεκαετίες με την αλλαγή στις σχέσεις των δύο φύλων, που ίσως να είναι η μεγαλύτερη επανάσταση της εποχής μας».

Ποια ακριβώς ήταν η αλλαγή στις σχέσεις των δύο φύλων; Υποθέτουμε πως, αφού γίνεται λόγος για επανάσταση, πρέπει να έχει έρθει η ισότητα και δεν το έχουμε πάρει είδηση. Ο σεξισμός, οι βιασμοί, οι γυναικοκτονίες που παρακολουθούμε καθημερινά, δε συμβαίνουν. Αφού όλα είναι ιδέες, τα φανταζόμαστε.

4.      «Τέλος, το ιδανικό της αδελφότητας (η fraternité της Γαλλικής Eπανάστασης). Η ιστορία του ανθρώπου είναι σε μεγάλο βαθμό ιστορία συγκρούσεων αδελφοκτόνων. Στο έργο του Φιλοσοφία της Ιστορίας ο Χέγκελ** χαρακτήρισε την Ιστορία ως «απέραντο σφαγείο». Μπορούμε να τον διαψεύσουμε; Σε καμία χώρα του κόσμου δεν υπάρχει περίπτωση να διαρκεί επί μακρόν η δημοκρατία δίχως να γίνει ήθος και συμπεριφορά. Πώς όμως μπορεί να γίνει αυτό δίχως την αναγνώριση της αδελφότητας που ενώνει όλους τους ανθρώπους σε ένα κοινό πεπρωμένο;…»

Πολύ απλά, «το ιδανικό της αδελφότητας» σημαίνει πως τάξεις και ταξική πάλη δεν υπάρχουν! Ο συγγραφέας Bobbio, σαν τον Τσαγανέα στη γνωστή ελληνική ταινία, αναφωνεί: Άνθρωποι, άνθρωποι, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Αφού όλοι άνθρωποι είμαστε!

Το 1976, ο υπουργός εργασίας Κ. Λάσκαρης, στην εισηγητική του έκθεση σε ένα νομοσχέδιο, σημείωνε ότι δεν υπάρχει πλέον «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο» και δήλωνε στους δημοσιογράφους πως δεν θα επιτρέψει την πάλη των τάξεων! Ο Λάσκαρης χαρακτηρίζεται ανεκδιήγητος και γελοίος αλλά ο Bobbio αξιόλογος σύγχρονος φιλόσοφος!

Όσο για την «ψαρωτική» ερώτηση, αν «μπορούμε να διαψεύσουμε» τον Χέγκελ, είναι γνωστό πως διαψεύστηκε από τον Μαρξ, ως ο φιλόσοφος που παρουσίαζε την πραγματικότητα με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω.

Οι συντακτικές-γραμματικές ασκήσεις και η έκθεση που ακολουθούν, είναι γραμμένες με τρόπο που να εμπεδώνουν το ιδεολογικό περιεχόμενο του κειμένου στους μαθητές. Χαρακτηριστική η άσκηση Β1 που έπρεπε να απαντηθεί με Σωστό ή Λάθος. Τολμήστε να διαφωνήσετε. Θα χάσετε 10 μονάδες.

Προτείνουμε στους μαθητές, να μην μείνουν στις απαντήσεις που έγραψαν για να πάρουν την βαθμολογία που θα τους επιτρέψει να μπουν στο Πανεπιστήμιο. Να δουν το ενδιαφέρον στην αντιστροφή των ερωτήσεων. Να μην γράψουν περίληψη κειμένου αλλά να το αναπτύξουν. Να σημειώσουν τις λάθος απαντήσεις για να δουν την άλλη όψη των πραγμάτων. Η προοπτική μπορεί να ανιχνευτεί στην κόκκινη υπογράμμιση κάτω από τη «λάθος» απάντηση.

15 Ιούνη 2019, Βαγγελιώ Δερμιτζάκη, μέλος των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών

Διάβασέ το »